SOINOISE: Günter Brus

W końcu.
Stąd sentyment większy.
Najlepsza płyta Stangera pod tym szyldem.
Amen.

(...)

Chodzi o muzykę, której jakoś nie dostrzegam specjalnie w tym kraju. Po którą zawsze sięgałem na zagraniczne strony. Może to moja genetyczna niechęć do aktualnie rozumianej polskości, brak motywacji do głębszego szukania. Jakakolwiek inna forma zniechęcenia. Nie wiem. Jeśli tak, to chcę spróbować to zmienić. W ostatnim czasie w moje ręce wpadły bardzo ciekawe nagrania, na dodatek udostępniane przez artystów za darmo. Już teraz nieco o nich piszę, a chciałbym jeszcze więcej. Może ktoś sobie coś znajdzie, może komuś się spodoba. Nawet jeśli tylko jednej osobie, to już coś. (A gdzieś tam przyuważyłem drobny ruch po moich tekstach.) Chcę wierzyć, że trafiają się jednostki, które w chorobliwy sposób wyszukują nowych rzeczy, ciągle im mało, mało i czują niedosyt. Zawsze do każdego albumu (szalenie lubię ten wyraz) podchodzą z dziecięcą euforią, może zakrawającą na naiwność. Jak ja. Druga kwestia to szukanie polskich projektów tworzących muzykę nietypową, eksperymentalną, okaleczoną, obrzydliwą albo piękną (jeśli ktoś potrafi). Trudną do zdefiniowania. Wierzę, że ludzie, którzy robią ją świadomie, dokładnie wiedzą, że w tych granicach (państwowych) nie ma możliwości cokolwiek z tym zdziałać. Być może jedynym sensownym rozwiązaniem jest próba stworzenia środowisk(a) o wielu centrach. Stworzenie płaszczyzny do dyskusji, poznania się. Polubienia lub nie. A przede wszystkim umożliwienie płynnej wymiany dźwięków. W kupie raźniej, jak mawiali nasi przodkowie. I łatwiej.

I was at a Bach concert. It consoled, purified and strengthened me.

poniedziałek, 3 stycznia 2011

Günter Brus

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

click at the devil

paul.soin@o2.pl

major evil:

believers:

archiwa:

podgląda:

yo:

minor evil:

(...)